Foi unha
auténtica sorpresa. Poucos agardaban que un cantautor coma Dylan, acabara
levándose o premio máis grande da Escrita mundial. Pero tamén para moitos, a
faceta do Dylan Poeta con maiúsculas, era coñecida e moi valorada. Foi dos
primeiros en darlle importancia real ás letras das cancións, en dotar aos seus
textos dunha musicalidade e dun ritmo especiais...e por suposto, contar unha
historia que teña sentido, emoción e ese latexo dos afectos máis básicos,
aqueles que fan brotar a reflexión e os sentimentos dende os ángulos máis
íntimos do ser humano. Poetizou e cantou sobre o divino e mailo humano. E foi
denuncia, celebración e esperanza. Grazas a el sabemos que a resposta, segue a
estar no vento. No mesmo vento, que arrastra dende antigo a verdade e que fai
activarse a pel, e que ampara o esforzo, a convicción, a xustiza e, por suposto o amor , a peza
clave que fai funcionar, non só a
estrutura neuronal e emocional que somos, se non tamén a vida enteira... Máis
alá das opinións encontradas sobre esta concesión dun premio literario a Dylan,
está o triunfo da Palabra, do verso e a popularización máis absoluta da Poesía,
a que nunca esmorece nin pasa, porque está na xente. Moi ao contrario, como
choiva lenta persiste e molla e penetra nas capas máis inaccesíbeis dos
sentidos e os afectos, para sempre cargada de verdade, de dor e de ferida.
