O sorriso co que
nos agasallaba sempre Francisco Xabier Pérez Vázquez, Narf (1968 Silleda), cesou de alumar , pero deixou
a obra feita. Narf foi poñendo notas musicais e voces coma un canteiro poñería
pedras nunha ponte dun lado ao outro do mar, un pé na Galiza outro en África, mesturando estilos musicais e afianzando os vencellos entre o
galego e o portugués.
Con Manecas Costa
deixounos o disco Aló irmao! e na súa
derradeira actuación o pasado 23 de outubro en Santiago durante o Womex actuou
coa súa banda de Mozambique Timbila Muzimba. Outros tres discos seus son Nas tardes escuras, con doce cancións
arredor de Rosalía,Tótem e As
baladas da Galiza Imaxinaria con Uxía Senlle.
Se Cunqueiro non
erra, cando morre un músico o derradeiro suspiro vai durmir para sempre na
brisa que se arrola nas pólas das bidueiras, entre os merlos, que se fan a un
lado para deixarlle sitio.
Estea onde estea, alá
teñen que saber que, como el contaba nunha historia que lle aconteceu en
Mozambique, merece tratamento VIP ¡Pa! Tratamento ¡VIP!
Se queredes lembrar a última entrevista que as nosas compañeiras Iria Ferreiro e Candela Rial lle fixeron o curso pasado, non tedes máis que pinchar no blog na Revista Jolichadas 2016.
Se queredes lembrar a última entrevista que as nosas compañeiras Iria Ferreiro e Candela Rial lle fixeron o curso pasado, non tedes máis que pinchar no blog na Revista Jolichadas 2016.
No hay comentarios:
Publicar un comentario